مشابهات فرهنگی بسیاری بین ایران و ترکیه وجود دارد و مطالب بسیاری در همین خصوص در همین سایت تقدیم شده است. یکی از اساسیترین مشابهات و مشترکات موجود بین مردم ایران و ترکیه، دین است. شباهت دینی همواره تاثیر بسیاری در تعدد نکات مشترک داشته است. از جمله می توان به تاثیر آن در اسامی انسانها اشاره کرد.

نامگذاری برای نوزادان جزو شاخصه های اصلی در رویکرد ملتها بشمار می روند. با ورود اسلام به جغرافیای ایران در دوازده قرن پیش تعداد نامهای عربی-اسلامی بین مردم این منطقه در مدت زمان کوتاهی با افزایش چشمگیر مواجه شد و اسامی ملی/قومی مهجور ماندند. نامگذاری با شاخصه های ملی با حاکمیت ترکان (مسلمان) در ایران بعد از چند قرن حاکمیت اعراب رونق نسبی یافت اما با توجه به رغبت بیشتر ترکان به اسامی مذهبی و حتی تغییر نامهای ملی آنها به نامهای اسلامی، عامل دین همچنان شاخصه اصلی بود.

موارد مشابه در تاریخ نامها در سایر نقاط جهان نیز اتفاق افتاده است. با ورود نورمنها به جزیره انگلستان مجموعه نام های مورد استفاده در انگلستان بعد از سال 1066 به شدت تغییر کرد. پیش از این، نام های مرکب مانند Bealdwine، Cuthbert، Eadgyth، Ethelwine، Etheldreda، Wilfrith و Wulfgar غالب بود. با برتری سیاسی نورمن ها، نام های فرانسوی با منشأ ژرمنی در دو یا سه نسل پس از فتح رایج شد. در نتیجه نام‌هایی مانند اما، ماتیلدا، ریچارد و ویلیام در نام‌نویسی انگلیسی ثابت شدند. در زمان فتوحات آتیلا در شرق و مرکز اروپا، برخی از واژگان ترکی باستان و نیز نام آتیلا در میان ژرمنها رواج یافت. این در حالی بود که ایتالیاییها از این نام متنفر بودند.

اسامی ملی میان ایرانیها و ترکان ترکیه از اواخر قرن هیجدهم رواج یافت و با فراز و نشیبهایی شکل کنونی به خود گرفته است.

اسامی همچون محمد (در ترکیه به صورت Mehmet و Muhammed)، زهرا (در ترکیه به صورت Zehra)، زینب (در ترکیه به صورت Zeynep)، احمد (در ترکیه به صورت Ahmet)، مصطفی (در ترکیه به صورت Mustafa)، رقیه (در ترکیه به صورت Rukiye)، علی (در ترکیه به صورت Ali)، از جمله اسامی مذهبی هستند که در هر دو کشور بوفور یافت می شوند.

علیرغم اینکه اکثریت جمعیت ترکیه از سنی مذهبان تشکیل می شوند اما اسامی همچون حسین، زینب، رقیه و جواد نیز بین ترکهای ترکیه رواج دارد.

علاوه بر این وجود سبقه تاریخی همزیستی طولانی بین ترکان و فارسها در جغرافیای پهناور خاورمیانه و آسیای مرکزی، به وجود اسامی با شاخصه غالب ملی همچون آیلین، ارسلان، آیدین، آیلار، الناز، سولماز، آتیلا و اصلان بین فارسها و اقوام دیگر (علاوه بر ترکان) در ایران و نیز اسامی مثل گلزار (در ترکیه به صورت Gülizar)، مرد (در ترکیه به صورت Mert)، خنده (در ترکیه به صورت Hande)، خندان (در ترکیه به صورت Handan)، دیدم / دیده ام (چشمم) (در ترکیه به صورت Didem)،  بوسه (در ترکیه به صورت Buse)، ابرو (در ترکیه به صورت Ebru) و بلند (در ترکیه به صورت Bülent) برمیخوریم.

هرچند این نکته ممکن است به مزاج برخی از کوته بینان معلوم الحال خوش نیاید اما وجود و تعدد مشترکات فرهنگی همواره باعث غنا و قدرت تاثیرگذاری بالاتر در همه امورات و ارکان اجتماعی و فرهنگی و حتی سیاسی و اقتصادی منطقه ای بوده و خواهد بود.

این مشترکات در طول صدها و هزاران سال همزیستی با تمام خوشی و تلخیها بوجود آمده اند و در کشورهای مترقی از لحاظ حقوق بشر مثل سوئیس، کانادا، بریتانیا و ... زمینه های حقوقی و قانونی پاسداری و تحکیم این گونه موارد برقرار می باشد.

اما از میان اینهمه اسامی، صد البته نامهایی همچون محمد، احمد، زهرا، زینب با ماهیت دینی جزو پرطرفدارترین اسامی در هر دو کشور هستند.